While falling from the clouds

Ξυπνησα χαραματα απο τη σειρηνα... το στομαχι μου ηταν σκατα απο το προηγουμενο βραδυ. Μου ειχαν δωσει φαγητο, αλλα ειχα να φαω αρκετες μερες κ μαλλον επρεπε συνεχιζα ετσι.

Βηματα... η πορτα ανοιξε κ μπηκαν μεσα οι ανθρωποι τους. Ισως καλυτερα οι απανθρωποι τους. Συμετειχα σε ενα πειραμα που δεν ηξερα... μου ηρθε ενα mail καποτε κ μετα απο καιρο απαντησα πως δεχομαι. Μεσα στους ορους ηταν να μην ξερω. Μου φανηκε καλο την συγκεκριμενη περιοδο κ το αποφασισα, στα πλαισια του "δοκιμαζω κατι νεο κ επεκτεινω τους οριζοντες μου".

Με τραβουν εξω. Εβρεχε πολυ... εβρεχε ολη νυχτα, ισως κ για μερες... δεν ειχε σημασια. Ετσι κ αλλιως τα ειχα χασει ολα. Μα πρωτα απο ολα αυτο που ηθελαν να χασω ειναι η αξιοπρεπεια μου. Εκει σε παταγαν. Νομιζω πως ακομα δεν τα καταφεραν ομως, αλλα δεν το αφηνω να φανει.

Λασπη παντου... κατι παλια κτιρια στεκονταν ακομα θεατες εδω και χρονια. Σιγουρα δεν θα ηθελα να εχω τηνμοιρα τους κ να στεκω σιωπηλος, ανημπορος, αν και ετσι ενιωθα... πιο πολυ σιωπηλος παρα ανημπορος. Ειναι τοσο περιεργη η αισθηση να πατας στη λασπη, να γεμιζεις μεχρι τον αστραγαλο και να μην σε νοιαζει. Να βρεχεσαι, τοσο που να σταζουν οι βλεφαριδες σου. Πολυ καθαρτικο συναισθημα αν δεν το εχεις ξανανοιωσει.

Με στηνουν κ γρηγορα ακουστηκαν πυροβολισμοι. Μετα πονος... στο στηθος, στο στομαχι, απροσδιοριστα. Εβλεπα το λασπωμενο χωμα κ ηθελα να πεσω μεσα.. να νοιωσω την απαλη του αισθηση. Δεν αργησα. Επεσα. Μα ειναι οι πιο ωραιες στιγμες... δεν εχεις τιποτα... δεν σου εμεινε τιποτα. Απο τον πολυ πονο νεκρωνεις, αφηνεσαι, αιωρεισαι. Ποτε δεν φανταστηκα πως οσο αδειος και αν νοιωθει ενας ανθρωπος μπορει να αδειασει κ αλλο. Να βιωσει το μηδεν, την απολυτη απωλεια. Περιεργες σκεψεις εκει στο λασπωμενο χωμα. Τιποτα δεν ειχε σημασια. Καπου καπου σκεφτομουν την ζωη σαν καρτουν. Εβαζα στο ολο σκηνικο τα δικα μου χρωματα, διαστασεις και κανονες.

Δεν μπορω να υπολογισω το χρονο, αλλα δεν πιστευω πως ειχε και σημασια... μετα απο τοσο και αναμεσα στα ονειρα της απολυτοτητας ενοιωσα ενα αγγιγμα... κ αν ανοιξα τα ματια ολα ηταν θολα. Ηταν εκει, θολη φιγουρα και ηρθε πολυ κοντα μου ωστε να δω το προσωπο. Με περιεργαστηκε χωρις κανενα συναισθημα. Μα και γω ετσι ημουν. Στα αγγιγματα της θολης φιγουρας οι αυρες μας δεν αντεδρασαν. Ειναι ωραια να ζεις στο κενο, εστω κ για λιγο... ανασηκωνεται, ακουγεται θορυβος σκανδαλης. Κλεινω τα ματια και χαμογελω...θελει να με αποτελειωσει σκεφτομαι. Ειναι ενα συναισθημα που μαλλον περιγραφεται σαν την νιρβανα που μπορει να ζεις μετα τον ερωτα, οπου τιποτα δεν εχει σημασια και εισαι ετοιμος για ολα. Ποσος χρονος απο τη στιγμη που ακουσα την εκρηξη της σφαιρας μεχρι να νοιωσω πονο στο πισω μερος του κεφαλιου μου. Ποσο αργα μπορει να ταξιδευει επιτελους μια σφαιρα, απελευθερωμενη απο εκρηκτικα αερια. Τοσο, ωστε να προλαβω να χαρω το χαμογελο μου, να το απολαυσω, ακομα να αναρωτηθω για καποιες στιγμες και να προσπαθησω να λυσω ενα περιεργο γιατι, που στην πορεια καταλαβα πως δεν ειχε σημασια. Χαμογελασα ξανα.

Μετα δεν θυμαμαι τιποτα. Πρεπει να λιποθυμησα για ωρες, μερες, δε ξερω. Καποτε πονεσα.. πονεσα πολυ, ξανα. Μα δε γινεται.. νομιζα πως ειχα νεκρωσει παντοτινα κ δεν θα ξανανοιωθα. Με φοβο ανοιγω τα ματια μου κ βλεπω... ειχαμε περασει τα συνεφα. Εντελος αδειος πλεον, πρεπει να βρω τη δυναμη να γεμισω ξανα...