<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d15018086\x26blogName\x3d.:TziNtziras:.\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLACK\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://tzintziras.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3den_US\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://tzintziras.blogspot.com/\x26vt\x3d2650322032835705837', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Tuesday, March 29, 2011

Γαιδουρονησι, how-to...

******** ΠΡΟΣΟΧΗ... ΠΡΙΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΑΥΤΟ... ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΥΤΟ *******

Γαϊδουρονήσσι, Χρυσή ή απλά το Νησί...

Ο ταξιδιώτης θα πρέπει πρώτα να πάρει το πλοίο για Κρήτη και να ταξιδέψει γύρω στις 9 ώρες με ΑΝΕΚ (με τον παλιό καλό τρόπο), ή περίπου 6 ώρες με τα νέα πλοία της MINOAN, διαφορά ώρας η οποία βέβαια θα επιβαρύνει κατά πολύ την τσέπη αυτών που κινούν για διακοπές. Είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο, θα καταλήξετε στο λιμάνι του Ηρακλείου κάποια ώρα προς το ξημέρωμα, ώστε να μπορείτε μόλις να το δείτε να αχνοφαίνεται μέσα στους χρωματισμούς του πρώτου φωτός της μέρας και να φαντάζει ακόμη και αυτό, το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, όμορφο.

Εδώ οι δρόμοι του κάθε ταξιδιώτη χωρίζουν ανάλογα με τις επιλογές του. Αν είστε από αυτούς που πήραν τον ηλεκτρικό για να καταλήξουν στον Πειραιά, περπατήσατε φορτωμένοι με τα μπαγκάζια σας μέχρι την άκρη του λιμανιού, απέναντι από τα τρένα, για να επιβιβαστείτε τελικά στα πλοία για το νησί των Φαιάκων, τότε είστε και από αυτούς που θα ξαναπερπατήσουν και θα περιμένουν στην στάση των ΚΤΕΛ νομού Ηραλείου για την μετάβαση τους στην πάντα καυτή Ιεράπετρα.

Με όποιο πλοίο και αν έχετε ξεκινήσει η ώρα της αναχώρησης του λεωφορείου είναι καθορισμένη, συνήθως γύρω στις 9-10 π.μ. και όπως και να έχει θα περιμένετε, αλλά καλό θα ήταν να μάθετε τις ώρες των δρομολογίων πριν ξεκινήσετε ένα τόσο μακρινό ταξίδι. Σε λιγότερο από 2 ώρες θα βρεθείτε στην Ιεράπετρα, μετά από διαδρομή σε όμορφους και κακοτράχηλους δρόμους του νομού Ηρακλείου, του πιο άγριου μορφολογικά της Κρήτης. Αν έχετε ακόμη κουράγιο, θα ξεφορτώσετε τις αποσκευές σας, με την βοήθεια των αξιαγάπητων κτελατζίδων και θα τις ξαναφορτωθείτε.

Σε περίπου 500 μέτρα, θα φτάσετε στο λιμάνι όπου θα πρέπει να επιλέξετε σοφά ένα απο τα 3-4 καραβάκια που κάνουν διαδρομές για το νησί με εισητήριο μετ’ επιστροφής περίπου 10€ (ας έχετε υπ’όψην σας πως οι τιμές αναπροσαρμόζονται ετησίως και πάντα προς τα πάνω). Συμβουλή προς τα ευαίσθητα στομάχια είναι να κλείσουν με το μεγαλύτερο από τα καραβάκια, γιατί τα μικρότερα ακόμα και με θάλασσα «λάδι» θα σας ταρακουνήσουν αρκετά, δίνοντας βέβαια έναν πολύ ευχάριστο τόνο στην διαδρομή και ίσως κάποιες αγκαλιές ώστε να κρατιέστε καλύτερα. Αν έχετε πέσει σε καλή μέρα θα σας αφήσουν να πάτε στην πρύμνη μετά την αναχώρηση και αν είστε τόσο τυχεροί, ίσως στην διαδρομή σας έχετε και την συντροφιά δελφινιών που εμφανίζονται αρκετά συχνά στα μέρη αυτά.

Πρίν συνεχίσω την διήγηση στα ενδότερα του νησιού, ας πιάσουμε και την άλλη κατηγορία των επισκεπτών. Είναι αυτοί που φόρτωσαν το αυτοκίνητό τους επιμελώς, πήραν ίσως και πολλά έξτρα περιττά πράγματα, τα οποία δεν θα σήκωναν στους ώμους τους διαφορετικά και κατέβηκαν στον Πειραιά. Η κατηγορία αυτή έχει κάποια θετικά έναντι της άλλης, των οδοιπόρων. Να είστε έτοιμοι να ευχαριστηθείτε μια υπέροχη διαδρομή με το αυτοκίνητο, ως την Ιεράπετρα, με προτεινόμενη μίνι στάση για να συνηδητοποιήσετε που ήρθατε, κάποια από της μικρές παραλίες στα Μάλια, ώστε να δείτε την Ανατολή κατα πρόσωπο όταν όλα ροδίζουν. Σαν μουσική επένδυση της στιγμής προτείνεται το Getting away with it, από James ή κάποιο από Belle and Sebastian ώστε να ξυπνήσετε για τα καλά σε τόπους μαγικούς. Για να δανειστώ την φράση ενός παλιού φίλου, που είχε τσικουδιά πάντα στο ψυγείο του, «είναι η πιο όμορφη γωνιά του Γαλαξία, και στο λέει κάποιος που τον έχει γυρίσει με ωτοστόπ».

Οι ταξιδευτές με το αυτοκίνητο θα είναι πολύ πιο νωρίς από τις αναχωρήσεις των καραβακίων στο λιμάνι, οπότε θα έχουν την ευκαιρία να παρκάρουν σε μέρος ασφαλές για τις επόμενες μέρες, ώστε η μικρή τους περιουσία να μείνει ανέπαφη και στη συνέχεια να απολάυσουν τον τελευταίο κρύο πρωινό καφέ των επόμενων ημερών, σε μια από τις αναπαυτικές καρέκλες αχοιβάδες που θα βρείτε σε μεγάλη ποικιλία στα διάφορα καφέ του λιμανιού.

Πρίν γυρίσουμε στην πρύμνη του καραβακίου, που σοφά για το κάθε στομάχι θα έχετε επιλέξει, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στις προμήθειες. Τα πραγματά σας θα πρέπει να είναι τόσο λίγα, ώστε να μπορείτε να κουβαλήσετε τουλάχιστον μια εξάδα νερά και χαρτιά υγείας (για το «λεπτό» θέμα της προσωπικής υγειινής θα κάνουμε special αναφορά στη συνέχεια) συν ο,τι φαγητά αντέχουν και είναι της αρεσκείας σας (κονσέρβες,κρουασάν,φρούτα, καθώς και επιβάλλεται σημαντική προμήθεια σε παξιμάδια).

Αφού θα τα έχετε επιλέξει όλα αυτά και θα τα έχετε φορτωθεί επιπλέον στις αποσκευές σας, βρίσκεστε στο καραβάκι που πλησιάζει αργά και θέλει περίπου 40 λεπτά για να δείτε καταρχήν το μοναδικό λόφο του νησιού, με ύψος 25 μέτρα, ο οποίος αποτελεί και το ψηλότερο σημείο του νησιού. Μόλις κάνετε τον κύκλο της νήσου έχετε την πρώτη οπτική επαφή με τους κέδρους. Σίγουρα δεν έχετε ξαναδεί αυτό το είδος δέντρου, μιας και είναι το μοναδικό σημείο στην Ευρώπη που το έχει, αλλά και ο,τι έχετε ακούσει σίγουρα δεν θα σας κάνει να μπορείτε να φανταστείτε ένα κεδροδάσος στις πραγματικές του διαστάσεις.

Το καραβάκι αράζει στην προκυμαία (υποτυπώδης), και πηδάτε στην στεριά. Εάν μετά από περίπου 9-11 ώρες ταξίδι νομίσετε οτι τελείωσε με την αποβίβαση σας, ξανασκεφτείτε το. Από τώρα αρχίζει το πραγματικό ταξίδι για όσους το επιθυμούν και είναι έτοιμοι, αλλά και η πραγματική ταλαιπωρία για τους υπόλοιπους. Για το που θα πάτε και που θα στήσετε την σκηνή σας, είναι καθαρά προσωπική επιλογή και δεν θα αναφερθώ σε τέτοιου είδους λεπτομέρειες και προτάσεις. Θέλει καλά πόδια και αντοχή για πολύ ψάξιμο μιας και η τοπολογία του νησιού προσφέρεται ιδιαίτερα για camping και για όποιον θέλει για απομόνωση.

Στην διάρκεια της επιλογής σας για το ιδανικό μέρος που θα έχετε την «καβάτζα» σας, πρέπει να έχετε στο νου σας τα εξής:

  • μην πλησιάζετε πολύ στην κεντρική παραλία, μιας και είναι προστατευόμενος χώρος και απαγορεύεται το camping, οπότε σκηνές κοντά στην τουριστική attraction, αν μπορώ να το θέσω έτσι, προκαλούν. Τι μπορεί να συμβεί; Απλά μια ακόμα έφοδος του λιμενικού και να σας αναγκάσουν να τα μαζέψετε. Αξίζει η ταλαιπωρία, όταν υπάρχουν εκατοντάδες μέρη που προσφέρουν τέλεια σκιά όλη την μέρα; Δική σας η απόφαση.
  • Σε καμμία περίπτωση μην ανάβετε φωτιά. Το πιθανότερο είναι να προκαλέσετε και πάλι το λιμενικό, αλλά και σε ένα χειρότερο σενάριο να ξεφύγει και να απλωθεί μέσα στους ξερούς κέδρους. Ο κέδρος όταν καίγεται έχει υπέροχη μυρωδιά, αλλά προτιμίστε την σε αρωματικό χώρου...
  • Μην ενοχλείτε παράπλευρες σκηνές. Πάντα υπάρχει χώρος για όλους, οπότε μην είστε εσείς ο συνήθης ενοχλητκός με το σύνδρομο της Κυψέλης ή του Παγκρατίου. Έτσι κι αλλιώς όμως εσείς δεν θα κάτσετε πολύ, απλά θα ενοχλήσετε λίγο.
  • Ελέξτε τα σκουπίδια σας.
  • ΜΗΝ ΜΑΖΕΥΕΤΕ ΚΟΧΥΛΙΑ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΟΧΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΒΡΟΧΙΟΛΙ Ή ΚΟΛΙΕ. Είναι σιχαμεροί όσοι πάνε με τσάντες σουπερ μάρκετ για να τις γεμίσουν κοχύλια και να τα βάλουν έπειτα σε γυάλες σπίτι τους. Βάλτε τα δικά σας μέτρα και διαφυλάξτε το περιβάλλον από εσάς αλλά και από τους άλλους εαν πέσει στην αντίληψη σας κάτι τέτοιο.
  • Φροντίστε να μην απομακρύνεστε δίχως φακό τα βράδυα, ιδίως όταν δεν έχει φεγγάρι. Δύσκολα θα βρείτε το δρόμο προς τη σκηνή. Θυμηθείτε τι επαθαν οι Κοντορεβυθούλης, Κοκκινοσκουφίτσα, Χανσελ και Γρκέτελ κτλκτλ όταν χάθηκαν στο δάσος (εγιναν διάσημοι και πλουσιοι....)

Labels: , , , ,

Tuesday, October 13, 2009

μια πολεμιστρα

Γύρω τους όλα κατέρρεαν...η καταιγίδα έμοιαζε να ζυγώνει....
Έλα, έλα, κάτσε εδώ του είπε και τα μαλλιά της ανέμιζαν άτσαλα στον αέρα... εδώ σ' αυτή την πολεμίστρα θα ανέβουμε και θα κουρνιάσουμε. Θα φύγει η καταιγίδα θα το δείς...

ναι θα κάτσω εδώ αποκρίθηκε...

σκαρφάλωσαν... κούρνιασε. Ασπραπές απο κόσμους άλλους χτύπαγαν τη γη, τη θάλασσα, έσκιζαν τον αέρα. Ολα κατέρρεαν... ίσως να ειχαν καταρρεύσει απο πριν... ίσως τώρα απο εδώ ψηλά να μην το ειχαν ξαναδεί, να μην το ειχαν ξανασκεφτεί...
Τα δάκρυα του πότισαν την πολεμίστρα σαν το αίμα των πολεμιστών που την είχε θρέψει... μέσα στο τίποτα ξαναγεννείται κάτι... και ας καταρρέουν όλα... ένας ήρεμος σκοπός τον γαλήνεψε. Τα βρύα που ποτίζονταν απο την αρμύρα τον δακρύων του τον ταξίδεψαν... ναι απο το τίποτα ξαναγεννείται και στο τίποτα μπορεί να πηγαίνουμε. Όμως να, είμαστε ζωντανοίκαι ας καταρρέουν όλα...
Κι άλλες αστραπές στο βάθος... εκείνη τρόμαξε...κούρνιασε...ξαφνιάστηκε... σαν το αγρίμι που αγριεύεται. Ενα απαλό της άγγιγμα τον ξάφνιασε και 'κείνον.... μη κλαις μικρέ μου πρίγκηπα, του ψέλισε... εδώ ειναι το κάστρο μας κι εμείς θα σωθούμε. Και όταν όλα περάσουν θα μπορέσεις και πάλι να βασιλέψεις...

Δε θέλω να βασιλέψω... θέλω να ζήσω...να ζήσουμε το τώρα σαν το πάντα... να χαθούμε...

κα χάθηκαν μες τις αγκαλιές...

το κάστρο παρέμεινε ανέπαφο... οι μεγάλες πλημμύρες δεν κατάφεραν να το ισοπεδώσουν. Οι άνθρωποι χαθήκαν... οι μεγάλες πλημμύρες όμως δεν κατάφεραν να ισοπεδώσουν ουτε τη μνήμη των βρύων που ακόμα θυμόνται τις στιγμές, το αλατισμένο δάκρυ, την ζεστή αύρα των σωμάτων... και θα βρίσκονται εκεί... σαν το αιμα τον πολεμιστών που τα πότισε. Έμειναν πλέον στο πάντα μέσα απο μια στιγμή.

Wednesday, April 22, 2009

While falling from the clouds

Ξυπνησα χαραματα απο τη σειρηνα... το στομαχι μου ηταν σκατα απο το προηγουμενο βραδυ. Μου ειχαν δωσει φαγητο, αλλα ειχα να φαω αρκετες μερες κ μαλλον επρεπε συνεχιζα ετσι.

Βηματα... η πορτα ανοιξε κ μπηκαν μεσα οι ανθρωποι τους. Ισως καλυτερα οι απανθρωποι τους. Συμετειχα σε ενα πειραμα που δεν ηξερα... μου ηρθε ενα mail καποτε κ μετα απο καιρο απαντησα πως δεχομαι. Μεσα στους ορους ηταν να μην ξερω. Μου φανηκε καλο την συγκεκριμενη περιοδο κ το αποφασισα, στα πλαισια του "δοκιμαζω κατι νεο κ επεκτεινω τους οριζοντες μου".

Με τραβουν εξω. Εβρεχε πολυ... εβρεχε ολη νυχτα, ισως κ για μερες... δεν ειχε σημασια. Ετσι κ αλλιως τα ειχα χασει ολα. Μα πρωτα απο ολα αυτο που ηθελαν να χασω ειναι η αξιοπρεπεια μου. Εκει σε παταγαν. Νομιζω πως ακομα δεν τα καταφεραν ομως, αλλα δεν το αφηνω να φανει.

Λασπη παντου... κατι παλια κτιρια στεκονταν ακομα θεατες εδω και χρονια. Σιγουρα δεν θα ηθελα να εχω τηνμοιρα τους κ να στεκω σιωπηλος, ανημπορος, αν και ετσι ενιωθα... πιο πολυ σιωπηλος παρα ανημπορος. Ειναι τοσο περιεργη η αισθηση να πατας στη λασπη, να γεμιζεις μεχρι τον αστραγαλο και να μην σε νοιαζει. Να βρεχεσαι, τοσο που να σταζουν οι βλεφαριδες σου. Πολυ καθαρτικο συναισθημα αν δεν το εχεις ξανανοιωσει.

Με στηνουν κ γρηγορα ακουστηκαν πυροβολισμοι. Μετα πονος... στο στηθος, στο στομαχι, απροσδιοριστα. Εβλεπα το λασπωμενο χωμα κ ηθελα να πεσω μεσα.. να νοιωσω την απαλη του αισθηση. Δεν αργησα. Επεσα. Μα ειναι οι πιο ωραιες στιγμες... δεν εχεις τιποτα... δεν σου εμεινε τιποτα. Απο τον πολυ πονο νεκρωνεις, αφηνεσαι, αιωρεισαι. Ποτε δεν φανταστηκα πως οσο αδειος και αν νοιωθει ενας ανθρωπος μπορει να αδειασει κ αλλο. Να βιωσει το μηδεν, την απολυτη απωλεια. Περιεργες σκεψεις εκει στο λασπωμενο χωμα. Τιποτα δεν ειχε σημασια. Καπου καπου σκεφτομουν την ζωη σαν καρτουν. Εβαζα στο ολο σκηνικο τα δικα μου χρωματα, διαστασεις και κανονες.

Δεν μπορω να υπολογισω το χρονο, αλλα δεν πιστευω πως ειχε και σημασια... μετα απο τοσο και αναμεσα στα ονειρα της απολυτοτητας ενοιωσα ενα αγγιγμα... κ αν ανοιξα τα ματια ολα ηταν θολα. Ηταν εκει, θολη φιγουρα και ηρθε πολυ κοντα μου ωστε να δω το προσωπο. Με περιεργαστηκε χωρις κανενα συναισθημα. Μα και γω ετσι ημουν. Στα αγγιγματα της θολης φιγουρας οι αυρες μας δεν αντεδρασαν. Ειναι ωραια να ζεις στο κενο, εστω κ για λιγο... ανασηκωνεται, ακουγεται θορυβος σκανδαλης. Κλεινω τα ματια και χαμογελω...θελει να με αποτελειωσει σκεφτομαι. Ειναι ενα συναισθημα που μαλλον περιγραφεται σαν την νιρβανα που μπορει να ζεις μετα τον ερωτα, οπου τιποτα δεν εχει σημασια και εισαι ετοιμος για ολα. Ποσος χρονος απο τη στιγμη που ακουσα την εκρηξη της σφαιρας μεχρι να νοιωσω πονο στο πισω μερος του κεφαλιου μου. Ποσο αργα μπορει να ταξιδευει επιτελους μια σφαιρα, απελευθερωμενη απο εκρηκτικα αερια. Τοσο, ωστε να προλαβω να χαρω το χαμογελο μου, να το απολαυσω, ακομα να αναρωτηθω για καποιες στιγμες και να προσπαθησω να λυσω ενα περιεργο γιατι, που στην πορεια καταλαβα πως δεν ειχε σημασια. Χαμογελασα ξανα.

Μετα δεν θυμαμαι τιποτα. Πρεπει να λιποθυμησα για ωρες, μερες, δε ξερω. Καποτε πονεσα.. πονεσα πολυ, ξανα. Μα δε γινεται.. νομιζα πως ειχα νεκρωσει παντοτινα κ δεν θα ξανανοιωθα. Με φοβο ανοιγω τα ματια μου κ βλεπω... ειχαμε περασει τα συνεφα. Εντελος αδειος πλεον, πρεπει να βρω τη δυναμη να γεμισω ξανα...

Monday, April 13, 2009

.:Past is a grotesque animal:.

Επειδη αλλοι τα χουν τραγουδησει πολυ καλυτερα απ' οτι εγω θα τα λεγα...

speaking by itself

Sunday, April 12, 2009

_Synchronisation ftw_

Και λοιπον, με απασχολησε η αρχη της συγχρονητκοτητας.... Ειναι αυτη η δυναμη που σε κανει να περνας εκεινο το συγκεκριμενο δευτερολεπτο κατω απο το εντελως συγκεκριμενο μπαλκονι τη στιγμη που πεφτει η γλαστρα και προσγειωνεται στο κεφαλι σου, το οποιο πιανει μια επιφανεια 20cm, ποσοστο καπως εντελως ασημαντο στην συνολικη γηινη ή ακομα πανσυμπαντικη επιφανεια...
Αλλα ας συνεχισω να ορισω λιγο ακομα αυτη τη δυναμη, μιας και αυτο το blogi ειναι 4 ετων και η αντιληψη του ακομα σε εννοιες ειναι περιορισμενη. (Προς το παρον ξεχωριζει πολυ καλα τα χρωματα και το ζεστο-κρυο).
Ειναι λοιπον η δυναμη, που εχει και αλλα ονοματα, οπως momentum η και συγκυρια. Ειναι ο λογος που ενα παρανονο ζευγαρι στην προσπαθεια του να κρυφτει, επιλεγει το πλεον ακυρο μερος, μα τελικα γινεται πολυ ευκολα αντιληπτο. Ειναι η δυναμη που ενω ολα ειναι ενα απιθανο τελειο παζλ, 1000 κομματιων καταλαβαινεις οτι σου λειπει ενα κομματι για να το τελειωσεις. Το κομματι αυτο το ψαχνεις ομως γιατι δεν ειναι μεσα στο κουτι και συνειδητοποιεις οτι το εχεις χασει...και ενω εισαι ετοιμος να αποδεχτεις οτι εφαγες ενα μηνα απο τη ζωη σου και τελικα το "εργο" σου θα μεινει ημιτελες και εισαι ετοιμος να το καδραρεις εστω και ετσι, κανεις μια τελικη απελπιδα προσπαθεια να κοιταξεις κατω απο το τραπεζι, μηπως σου επεσε και κρυβεται καπου εκει.Τραγωδια. Ανασηκωνεις το τραπεζι κ το παζλ των 999 κομματιων γλιστραει. 
Δε γλιστραει για απειρους λογους... δε γλιστραει γιατι σηκωσες το τραπεζι, ουτε γιατι η τριβη δεν επαρκουσε να το κρατησει ενωμενο. Γλιστραει για ολα ηταν προετειμασμενα, τα προετοιμαζες εσυ επι ενα μηνα για να γλιστρισει. Και μονο αυτο θα μπορουσε να κανει. Η συγχρονικοτητα λοιπον εγκειται στο οτι δεν επεσε πριν μια βδομαδα, ουε μια βδομαδα μετα. Αλλα επεσε το συγκεκριμενο "τωρα" και αυτο ειναι που δεν αντεχεις. Γιατι τωρα και οχι "τοτε". Ανθρωπινο αλλα κουτο.
Η επισης ενα αλλο παραδειγμα και θα προσπαθησω να ειναι το τελευταιο, μιας και το 4 χρονων blogi μου, μπορει να μην καταλαβαινει εννοιες, αλλα βαριεται και να διαβαζει μακροσκελη κειμενα μηπως και καταλαβει...
Περπατας κ μολις προσπερνας, αυτο που εψαχνες να βρεις, αλλα ειναι ηδη αργα. Μολις προσπερασες. Αλλη φορα ομως...!

χμμ,νομιζω αυτα....
Προς το παρον ας προσπαθησω να το ελεγξω

Labels:

Saturday, April 11, 2009

.:The Closet:.

τσιριμπιμ τσιριμπον...

φτιαχνω τη ντουλαπα μου... Μαζι κ το μυαλο μου. Τα χειμωνιατικα μεσα, εξω τα ανοιξιατικα-καλοκαιρινα. Πληρες ρετουσαρισμα...

οιχ πως σας νοιαζει. Ουτε μενα δλδ... αλλα μαλλον θα ειναι για καλυτερα!

υγ. Λες να βρω το "μαυρο ματι" ?
υγ2. Και οσο σκεφτομαι ο φιλτατος, παρανοικος, με τα γυαλινα ματια, Stephen King, τι ιστοριες θα ειχε να μου πει οσο διαρκει η ανασυνταξη.... 

Friday, December 08, 2006

// Da music \\

...και η μουσική;
που πήγε η μουσική...;