Γαιδουρονησι - Χρυση, part iii

Ακολουθει μια ιστορια ρομαντική, η οποία όμως κυριολεκτικά πνίγηκε στα σκατά...

Συμπληρωματικός οδηγός επιβίωσης νήσος Χρυσή:

1. ΜΗΝ ΧΕΖΕΤΕ ΣΑΝ ΖΩΑ ΠΑΝΤΟΥ
2. ΜΗΝ ΧΕΖΕΤΕ ΣΑΝ ΖΩΑ ΠΑΝΤΟΥ
3. Αν δεν ακολουθήσετε τον κανόνα 1 και 2 και παρόλαυτα θέλετε να κάνετε την ανάγκη σας στην ύπαιθρο, τότε ΘΑΦΤΕ ΤΑ ΣΚΑΤΑ ΣΑΣ.

όποιος ακολουθήσει τον 3ο κανόνα ας φροντίσει
4.1 ΝΑ ΘΑΨΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΛΩΧΑΡΤΟ
4.2 ΝΑ ΜΗΝ ΧΕΣΕΙ ΣΕ ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΗΘΕΙ ΣΚΗΝΗ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ. (ΓΙΑ ΣΑΣ ΤΑ ΖΩΑ ΤΟ ΛΕΩ, ΞΕΡΕΤΕ ΕΣΕΙΣ)

Το νησί αυτή την φορά ήταν σε κακά χάλια. Φιλόξενούσε πάνω απο 400 άτομα και κυριολεκτικά ήταν πατόκορφα χεσμένο. Και κατουρημένο αν κρίνω από την μυρωδιά κατρουλίλας που ερχόταν με το βραδυνό αεράκι.

Τελικά κατάλαβα πως όλοι τον παίζουμε. Αγρίως.
Το λιμενικό που αφήνει κάθε είδους σκάφος να αράζει στην ακτή και να ρίχνει άγκυρα μες τον κόσμο.
Το δασαρχείο που έχει χάσει κάθε έλεγχο με τις δεκάδες παρανομίες που γίνονται. Υπεραιωνόβια δέντρα έχουν κακοποιηθεί αγρίως για να γίνουν καβάντζες. Παράνομες γεννήτριες παράγουν τον πολιτισμό μας, παράνομες καλύβες, μπαρ που σπάει την ησυχία της νύχτας παίζοντας μουσική ως τις 3, γουρούνες που ξεσηκώνουν το νησί με τα συνεχή πηγαινέλα, ξαπλώστρες, κατασκηνωτές, εγω...
Το μέρος ήταν δρυμός. Μετά ήταν για κάποιους μαγικό ησυχαστήριο... Τώρα είναι αποχωρητήριο trendyδων και χρυσοριχείο των ντόπιων...
5-7 καράβια την μέρα φέρνουν περί τους 2000 τουρίστες που αλλαλάζοντες μεταμορφώνουν 350 μέτρα παραλίας σε Άλιμο, κάποια Κυριακή. Οι παλιοί θυμούνται άσπρη άμμο από την σκόνη των κοχυλιών. Πάει αυτή... δεν άντεξε τόσα πατήματα.
Η αρχαιολόγική επίσης τον παίζει. Απολιθωμένοι βράχοι με κοχύλια χιλιάδων ετών είναι ρυμαγμένοι και αυτά σπασμένα παντου.
Για να καταλάβει κάποιος το μέγεθος της καταστροφής αρκεί να φανταστεί το σπήλαιο του Διρού πχ. αφημένο μερικά χρόνια ελεύθερο και ξαφνικά... να μην μπορείς να πατήσεις από το πολύ σκατό, να μυρίζει αφόρητα, τα πετρώματα να έχουν καταστραφεί και οι σταλακτίτες και σταλαγμίτες να είναι σπασμένοι και διαλυμμένοι. Κάτι ανάλογο έγινε και εδώ.

Μαζί με τους άλλους όμως τον παίζω και εγώ που κάθομαι και γράφω οδηγίες και δεν το ράβω να αφήσω το μέρος όσο γίνεται, βάζοντας το λιθαράκι της μουγγαμάρας μου, στην ησυχία του.
Δεν ξέρω τελικά αν έχω δίκιο ή άδικο. Αν αυτή είναι η φυσική εξέλιξη του περιβάλλοντος για την γη. Αν ο άνθρωπος τελικά είναι ιός και καταστρέφει αχόρταγα τα πάντα.
Αυτό που ξέρω είναι πως όποτε επισκέφθηκα το μέρος προσπάθησα να μην του γίνω βάρος. Γιατί είμαι κ γω επισκέπτης φιλοξενούμενος εκεί, όπως όλοι...