μια πολεμιστρα

Γύρω τους όλα κατέρρεαν...η καταιγίδα έμοιαζε να ζυγώνει....

Έλα, έλα, κάτσε εδώ του είπε και τα μαλλιά της ανέμιζαν άτσαλα στον αέρα... εδώ σ' αυτή την πολεμίστρα θα ανέβουμε και θα κουρνιάσουμε. Θα φύγει η καταιγίδα θα το δείς...

ναι θα κάτσω εδώ αποκρίθηκε...

σκαρφάλωσαν... κούρνιασε. Ασπραπές απο κόσμους άλλους χτύπαγαν τη γη, τη θάλασσα, έσκιζαν τον αέρα. Ολα κατέρρεαν... ίσως να ειχαν καταρρεύσει απο πριν... ίσως τώρα απο εδώ ψηλά να μην το ειχαν ξαναδεί, να μην το ειχαν ξανασκεφτεί...

Τα δάκρυα του πότισαν την πολεμίστρα σαν το αίμα των πολεμιστών που την είχε θρέψει... μέσα στο τίποτα ξαναγεννείται κάτι... και ας καταρρέουν όλα... ένας ήρεμος σκοπός τον γαλήνεψε. Τα βρύα που ποτίζονταν απο την αρμύρα τον δακρύων του τον ταξίδεψαν... ναι απο το τίποτα ξαναγεννείται και στο τίποτα μπορεί να πηγαίνουμε. Όμως να, είμαστε ζωντανοίκαι ας καταρρέουν όλα...

Κι άλλες αστραπές στο βάθος... εκείνη τρόμαξε...κούρνιασε...ξαφνιάστηκε... σαν το αγρίμι που αγριεύεται. Ενα απαλό της άγγιγμα τον ξάφνιασε και 'κείνον.... μη κλαις μικρέ μου πρίγκηπα, του ψέλισε... εδώ ειναι το κάστρο μας κι εμείς θα σωθούμε. Και όταν όλα περάσουν θα μπορέσεις και πάλι να βασιλέψεις...

Δε θέλω να βασιλέψω... θέλω να ζήσω...να ζήσουμε το τώρα σαν το πάντα... να χαθούμε...

κα χάθηκαν μες τις αγκαλιές...

το κάστρο παρέμεινε ανέπαφο... οι μεγάλες πλημμύρες δεν κατάφεραν να το ισοπεδώσουν. Οι άνθρωποι χαθήκαν... οι μεγάλες πλημμύρες όμως δεν κατάφεραν να ισοπεδώσουν ουτε τη μνήμη των βρύων που ακόμα θυμόνται τις στιγμές, το αλατισμένο δάκρυ, την ζεστή αύρα των σωμάτων... και θα βρίσκονται εκεί... σαν το αιμα τον πολεμιστών που τα πότισε. Έμειναν πλέον στο πάντα μέσα απο μια στιγμή.